Καλησπέρα! έχω καιρό να γράψω το ξέρω, θέλω να πω τόσα πολλά, όμως πάντα προτιμώ να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ λίγο παραπάνω. Τώρα βέβαια βρήκα την ευκαιρία που έχει κλείσει το ΤΕΙ και μπορώ να γράψω άνετα!!!
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσουν αυτές οι μέρες, δεν μπορώ τα στολίσματα του δέντρου, του σπιτιού, τα σεμεδάκια που θέλουν άλλαγμα για να μπουν χριστουγεννιάτικα κλπ κλπ.
Το μόνο που μου αρέσει από αυτές τις μέρες είναι ότι σου δίνεται μια ευκαιρία να είσαι μαζί με συγγενείς και φίλους!
Αλλά και πάλι αυτές τις μέρες μου λείπουν πολύ περισσότερο η γιαγιά μου, ο θείος μου ο Δημήτρης, ο θείος μου ο Θεολόγης, ... Θυμάμαι τις γιορτές στο χωριό με την θεία μου την Μάρω, ήμασταν όλοι μαζεμένοι εκεί, τρώγαμε, πίναμε, χορεύαμε τι όμορφα χρόνια. Αλλά όλα αυτά πέρασαν χάθηκαν, χάθηκαν μαζί με τους ανθρώπους μας που έφυγαν για άλλους γαλαξίες. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν χάθηκαν μόνο αυτοί οι άνθρωποι (που έφυγαν γιατί απλώς είχε έρθει η ώρα τους) αλλά και όσοι είναι ακόμα ζωντανοί. Βλέπω τις θείες μου, τα ξαδέρφια μου, βλέπω γενικά τους συγγενείς μου που όλοι έχουν απομακρυνθεί.
Θα μπορούσε κάποιος να τους δικαιολογήσει και να πει ότι όλοι έχουν προβλήματα δικά τους και ότι δεν γίνεται να είναι πάντα παρών (μπλα....μπλα...μπλα...)
Ο μόνος λόγος που γίνεται αυτό είναι ο εγωισμός, η ψωροπερηφάνια, η βλακεία με λίγα λόγια.
Ο λαός λέει πως οι πραγματικοί φίλοι στα δύσκολα φαίνονται, το ίδιο ισχύει και για τους συγγενείς και όσο και αν τους αγαπάω όλους τους, δεν μπορώ να τα βάλω με τον εγωισμό τους, με την ψωροπερηφάνια τους, με το τουπε τους. Εύχομαι ο Άγιος Βασίλης να μπορούσε να μας φέρει όλους κοντά χωρίς κακίες και εγωισμούς, πιστεύω στα θαύματα και ελπίζω να γίνει ένα!
Δυστυχώς πάντως στα δύσκολα οι συγγενείς την έκαναν με ψηλά βήματα για άλλη γη κ άλλα μέρη.
Δεν ξέρω αν μπορεί να συγχωρεθεί κάτι τέτοιο, και γιατί όχι; έτσι και αλλιώς ο Θεός θα μας κρίνει όλους μας...
κρίμα πάντως ο θεός μας δίνει τόσα καλά όπως είναι μια μεγάλη οικογένεια και εμείς την πετάμε στα σκουπίδια, και μετά το παίζουμε και καλοί Χριστιανοί, μπράβο μας....
κ για το τέλος ένα ωραίο τραγουδάκι που βρήκα:
1 σχόλιο:
...μεγαλωνουμε Αντη..αυτο ειναι,
η παιδικη μας αθωοτητα χανεται,
το πρισμα μεσα απο το οποιο βλεπουμε τα πραγματα αλλαζει..
σε καταλαβαινω και σε νιωθω σ'αυτα που γραφεις...
κι εγω ψαχνω εκεινο το μικρο παιδακι που ηξερα τα παλια τα ωραια τα χρονια...αλλα δεν το βρισκω πουθενα...
τα παντα ρει ...και τιποτα δεν μπορει να σταματησει τον Χρονο
Δημοσίευση σχολίου