21 Δεκεμβρίου 2010

Family... family...family...

Καλησπέρα! έχω καιρό να γράψω το ξέρω, θέλω να πω τόσα πολλά, όμως πάντα προτιμώ να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ λίγο παραπάνω. Τώρα βέβαια βρήκα την ευκαιρία  που έχει κλείσει το ΤΕΙ και μπορώ να γράψω άνετα!!!
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσουν αυτές οι μέρες, δεν μπορώ τα στολίσματα του δέντρου, του σπιτιού,  τα σεμεδάκια που θέλουν άλλαγμα για να μπουν χριστουγεννιάτικα κλπ κλπ.
Το μόνο που μου αρέσει από αυτές τις μέρες είναι ότι σου δίνεται μια ευκαιρία να είσαι μαζί με συγγενείς και φίλους!
Αλλά και πάλι αυτές τις μέρες μου λείπουν πολύ περισσότερο η γιαγιά μου, ο θείος μου ο Δημήτρης, ο θείος μου ο Θεολόγης, ... Θυμάμαι τις γιορτές στο χωριό με την θεία μου την Μάρω, ήμασταν όλοι μαζεμένοι εκεί, τρώγαμε, πίναμε, χορεύαμε τι όμορφα χρόνια. Αλλά όλα αυτά πέρασαν χάθηκαν, χάθηκαν μαζί με τους ανθρώπους μας που έφυγαν για άλλους γαλαξίες. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν χάθηκαν μόνο αυτοί οι άνθρωποι (που έφυγαν γιατί απλώς είχε έρθει η ώρα τους) αλλά και όσοι είναι ακόμα ζωντανοί. Βλέπω τις θείες μου, τα ξαδέρφια μου, βλέπω γενικά τους συγγενείς μου που όλοι έχουν απομακρυνθεί.
Θα μπορούσε κάποιος να τους δικαιολογήσει και να πει ότι όλοι έχουν προβλήματα δικά τους και ότι δεν γίνεται να είναι πάντα παρών (μπλα....μπλα...μπλα...)
Ο μόνος λόγος που γίνεται αυτό είναι ο εγωισμός, η ψωροπερηφάνια, η βλακεία με λίγα λόγια.
Ο λαός λέει πως οι πραγματικοί φίλοι στα δύσκολα φαίνονται, το ίδιο ισχύει και για τους συγγενείς και όσο και αν τους αγαπάω όλους τους, δεν μπορώ να τα βάλω με τον εγωισμό τους, με την ψωροπερηφάνια τους, με το τουπε τους. Εύχομαι ο Άγιος Βασίλης να μπορούσε να μας φέρει όλους κοντά χωρίς κακίες και εγωισμούς, πιστεύω στα θαύματα και ελπίζω να γίνει ένα!

Δυστυχώς πάντως στα δύσκολα  οι συγγενείς την έκαναν με ψηλά βήματα για άλλη γη κ άλλα μέρη.
Δεν ξέρω αν μπορεί να συγχωρεθεί κάτι τέτοιο, και γιατί όχι; έτσι και αλλιώς ο Θεός θα μας κρίνει όλους μας...
κρίμα πάντως ο θεός μας δίνει τόσα καλά όπως είναι μια μεγάλη οικογένεια και εμείς την πετάμε στα σκουπίδια, και μετά το παίζουμε και καλοί Χριστιανοί, μπράβο μας....

κ για το τέλος ένα ωραίο τραγουδάκι που βρήκα:

2 Δεκεμβρίου 2010

Καλό ταξίδι κύριε Γιάννη!

Στις 1 Δεκεμβρίου ο κύριος Γιάννης (Φουράκης) στις 7.00 μμ έφυγε από αυτόν τον υλικό κόσμο.
 Πραγματικά δεν ήθελα να γράψω τίποτα σχετικά με αυτό το θέμα γιατί αν έγραφα θα ήταν σαν να δεχόμουν αυτό που έγινε και δε μπορώ να το δεχτώ.
Όμως νιώθω μια υποχρέωση να γράψω πόσο καλός και ευγενικός άνθρωπος υπήρξε σε αυτή την ζωή.
Πάντα μας δεχόταν στο γραφείο του με χαμόγελο, μας μιλούσε, δεν ήταν κομπλεξικός, ήταν αυστηρός εκεί που έπρεπε, είχε χιούμορ. Απλά ένας καταπληκτικός άνθρωπος.  Αν κ δεν θυμάμαι τον ένα παππού μου που πρόλαβα ζωντανό (έφυγε κ αυτός από την ζωή όταν ήμουν 3-4) ο κύριος Γιάννης πραγματικά τον ένιωθα σαν παππού μου, που θα συμβούλευε, θα νοιαζόταν.
Κύριε Γιάννη σας ευχαριστώ πολύ που βρεθήκατε στον δρόμο μου, σας εύχομαι καλό ταξίδι από τα βάθη της καρδιάς μου, και εύχομαι να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξανασυναντηθούμε -είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε.








5 Σεπτεμβρίου 2010

Ελλάδα η χώρα των πνευματικών

Παράξενο έτσι;
Από Ελλάδα η χώρα του φωτός γίναμε ξαφνικά Ελλάδα η χώρα των πνευματικών ανθρώπων!!!
Σε κάθε γωνία, σε κάθε μεριά της Ελλάδας υπάρχει τουλάχιστον ένας πνευματικός άνθρωπος!
Ένας άνθρωπος που είναι υποψιασμένος για όλα, βλέπει κρυμμένα καλά μυστικά πίσω από όλα!
Πραγματικά είμαστε για λύπηση... Γιατί πολύ από αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι τίποτα περισσότερο από πνευματικοί άνθρωποι των καναπέδων, του facebook, κ γενικά του ιντερνετ!
Αλλά πραγματικά νομίζω ότι δεν είναι και τόσο ψαγμένοι ή πνευματικοί, διότι δεν έχω δει ακόμα καμία συνωμοσία για τις κατσαρόλες, τα τηγάνια, τις χέστρες, τις ντουζιέρες, τις τέντες, τα παράθυρα αλουμινίου, την πράσινη ανάπτυξη, τα οικονομικά μέτρα της Ελλάδας και την οικονομική "κρίση".
Όχι είμαστε ψαγμένοι μόνο για όσα μας ενδιαφέρουν, μόνο για όσα πιστεύουμε πως μπορούμε να "πιάσουμε".
Πραγματικά μερικοί άνθρωποι μου θυμίζουν μερικού κομμουνιστές - χωρίς παρεξήγηση, και τα δεκαεξάχρονα, που διαμαρτύρονται χωρίς λόγο απλά για να διαμαρτύρονται και επίσης σε αυτές τις περιπτώσεις ταιριάζει και το "ότι δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια"...
Ας σοβαρευτούμε σας παρακαλώ ας κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας πρώτα από όλα και μετά ας αρχίσουμε να φωνάζουμε στα κοπάδια γιατί όσο και αν βγάζουμε τον εαυτό μας από έξω και εμείς σε κοπάδι ανήκουμε.
Έχει καταντήσει αηδία αυτή η πνευματο-ανθρωπο-πληθώρα...


upadate!
Και φυσικά ξέχασα, τώρα τελευταία στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση όλο βρικόλακες μας παρουσιάζουν! μήπως μας προετοιμάζουν για κάτι;

1 Σεπτεμβρίου 2010

Let's talk about Love and Compassion


Είναι περίεργο το πως η ζωή μάς βάζει σε μονοπάτια που ποτέ δεν περιμέναμε πως θα μπούμε.
Πως μαθαίνουμε καθημερινά να σεβόμαστε, να κατανοούμε, να συγχωρούμε και πάνω από όλα να αγαπούμε τους ανθρώπους γύρω μας.

Όμως αγάπη και συμπόνια δεν είναι μόνο να κάνουμε προσευχή, διαλογισμό κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, για τους ανθρώπους -που όπως λέει και επάνω στην φωτογραφία, υστερούν απέναντι μας.
Ένα σημαντικό κομμάτι της Αγάπης είναι και οι πράξεις!

"Μη θέλεις να με πείσεις με τα λόγια, αλλά με τα έργα. 
Μισώ τη διδασκαλία που είναι αντίθετη με τον τρόπο ζωής."
Γρηγόριος Θεολόγος

Υπάρχουν ένα σωρό θρησκείες, δόγματα κλπ κλπ που στο όνομα της Αγάπης και της Συμπόνιας κάνουν εράνους, λειτουργίες, τελετές, διδασκαλίες, ενημερώσεις, κα 
Όμως από όλους αυτούς πόσοι είναι αυτοί που πραγματικά βοηθάν;
Ποιος δίνει ένα πιάτο φαγητό στον γείτονα, αν τον βλέπει ότι δεν έχει να φάει;
Ποιος δίνει ένα ζευγάρι παπούτσια -από τα τόσα που έχουμε όλοι μας, σε κάποιον που τα χρειάζεται;
Ποιος δείχνει κατανόηση και σεβασμό σε ανθρώπους που πασχίζουν να επιβιώσουν;

Θα μπορούσα να κάνω πολλές ερωτήσεις ακόμα, αλλά πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια λέξη -συμπεριφορά, υποκρισία. Και 'γω προσεύχομαι, κάνω διαλογισμό, αλλά θέλω και τις ανέσεις μου και τα λούσα μου, θέλω τα πάντα, ενώ άνθρωποι δίπλα μου δεν έχουν να φάνε. Τέτοιες συμπεριφορές είναι πλήρως εγωιστικές και υποκριτικές.
Όταν νομίζουμε πως είμαστε καλοί άνθρωποι, συμπονετικοί, όταν νομίζουμε ότι αγαπάμε τους ανθρώπους γύρω μας, ΤΟΤΕ ας κοιτάξουμε τις πράξεις μας, το πως φερόμαστε.  Ίσως απογοητευτούμε αλλά μην ανησυχείτε ίσως ο εγωισμός είναι τόσο μεγάλος που δεν μας αφήσει να δούμε την συμπεριφορά μας.

"Πολλοί πηγαίνουν, για να επισκεφτούν τους φίλους,
αλλά λίγοι για να βοηθήσουν."
Γνώμες Αγίων Πατέρων

Ας βοηθήσουμε τους ανθρώπους που είναι κοντά μας, ας πάψουμε επιτέλους να φερόμαστε εγωιστικά και ας μην επιτρέπουμε επιτέλους υποκριτικές συμπεριφορές!

11 Μαΐου 2010

Να χαίρεσαι με την Χαρά και να Λυπάσαι με την Λύπη...

Πίσω από κάθε ημέρα στο ημερολόγιο τοίχου υπάρχει και μια έκφραση από ανθρώπους της Χριστιανικής εκκλησίας. Δυστυχώς αν και μου άρεσε το παραπάνω δεν κράτησα το χαρτάκι, το πέταξα και δεν θυμάμαι ποιος το είπε, όμως δεν έχει σημασία.
Καθημερινά ακούμε, διαβάζουμε, μαθαίνουμε νέα, είτε καλά, είτε όχι και τόσο καλά.
Νέα που αφορούν αγνώστους μας, γνωστούς μας, φίλους ή συγγενείς.
Πολλές φορές δεν αντιδράμε σωστά όταν ακούμε κάποιο καλό νέο για κάποιο πρόσωπο, είτε αυτό το πρόσωπο το γνωρίζουμε, το συμπαθούμε, δεν το συμπαθούμε, είτε ακόμα και αν δεν το γνωρίζουμε.
Η αντίδραση μας είναι το ακριβώς αντίθετο της χαράς! Μπορεί να δείξουμε ότι χαιρόμαστε και από μέσα μας να βράζουμε, ή ακόμα και να αδιαφορήσουμε, ή να χλευάσουμε. Όσο και αν ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να χαρούμε ειλικρινά μέσα από την καρδιά μας με αγνότητα, πρέπει να προσπαθήσουμε. Όταν ακούμε κάποιο καλό νέο να χαιρόμαστε από τα βάθυ της καρδιάς μας και όχι να βγάζουμε την μιζέρια μας και να δηλητηριάζουμε την ρέουσα θετική ενέργεια. Δεν φταίει κανένας για την δυσάρεστη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, και προπαντός δεν φταίει ο άνθρωπος που βιώνει κάτι χαρούμενο!

Το ίδιο συμβαίνει βέβαια και όταν είμαστε κοντά σε ανθρώπους που είναι λυπημένοι, μπορεί να λυπόμαστε και εμείς, να τους συμπονάμε αλλά από μέσα μας να χαιρόμαστε με την δυστυχία τους!!!
Νιώθουμε έτσι ο εγωισμός μας να υψώνει ανάστημα, ότι είμαστε σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους, ότι οι άλλοι είναι πιο κάτω από εμάς, σε μια κατάσταση μιζέριας και δυστυχίας.
Βέβαια αυτό δεν ισχύει, γιατί όταν νιώθουμε χαρά για την δυστυχία του άλλου είμαστε πολύ χειρότερα από μια κατάσταση δυστυχίας ή μιζέριας.

Είτε βλέπουμε ανθρώπους χαρούμενους, είτε δυστυχισμένους είναι καλό να στέλνουμε θετική ενέργεια - και δεν εννοώ θεωρητικά, αλλά με τις πράξεις μας και τα συναισθήματα που μας γεννούνται εκείνη την ώρα. Και στις 2 περιπτώσεις πρέπει να αισθανόμαστε αγάπη και κατανόηση για τον άλλον. Να δείχνουμε την συμπόνια μας.

Η Θεία μου η Αγγελική λέει: "Όταν βλέπεις τον άλλο να χαίρεται, είτε σε γάμους, σε γεννήσεις, σε βαφτίσια και να μην πας δεν πειράζει γιατί η χαρά του είναι μεγάλη, όταν όμως κάποιος νιώθει λύπη να πηγαίνεις να συμπαραστέκεσαι, τότε σε χρειάζεται"
Δεν είναι κακό να το κάνουμε, αλλά θέλει προσοχή, όταν κάποιος νιώθει πόνο, και δυστυχία βαμπιρίζει τους γύρω του, τους ρουφάει ενέργεια για να μπορέσει να νιώσει καλύτερα γεμίζοντας το δικό του ενεργειακό κενό. Οπότε όταν κάποιος είναι δυστυχισμένος να τον συμπονάμε και να στέλνουμε όλες τις θετικές μας σκέψεις αλλά να αποστασιοποιούμαστε διαφορετικά θα έχουμε και εμείς ένα κενό. Αν βέβαια αναπτύξουμε Θεϊκή Αγάπη και Συμπόνια τότε η ενέργεια μας από τον Θεό είναι άπειρη για όλους...

9 Μαΐου 2010

Inspiration photos....

..from "everyone would be vegetarian if slaughterhouses had glass walls." facebook group.

27 Φεβρουαρίου 2010

Yellow, Color of Forgiveness

Pray for me and I'll pray for you
Pray for the wicked and the evil, too
Pray for the genius and the not so smart
Who with their smiles still touch our hearts
Pray for those who would destroy
All the baby girls and all the baby boys
With their evil toys
Pray for the robber, pray for the thief
Pray for the loss of our belief
Pray for those who can no longer pray
Pray for the loss of another day
My mother and my father
have gone from here
Others I've loved from yesteryear
As I grow old and move toward sleep
Releasing pains I've held so deep
Deeper than the soul's regret
Memories I've yet to forget
O hope, my love, don't leave me yet
Your lips speak softly of the light
As I move humbly into night


From movie Yellow (2006)

“Forgiveness” by Bill Duke

In true life all things are new
As we unstick from the parent glue
As children we ask what to do
From strangers lost like me and you
But we pretend to know what’s true
Or not
Teetering on the age old spot

Of how to make the cold heart hot
We stick the round
Into the square peg slot
Pray for me and I’ll pray for you
Pray for the wicked and the evil too
Pray for the genius
And the not so smart
Who with their smiles

Still touch your heart
Pray for the ones who would destroy
All the baby girls and baby boys
With their toys

Of ego joys
I must admit
I do not fit
I am not the one that brings the light
I am not the hero when faced with fear
Won’t seek my flight
I does not do always right
In spite
Of what I’ve read about the brave
I can’t get past my headstone grave
That comes to mind when I give thought to save
Anyone else except myself
My courage sits high on the shelf
Of all the things I hope to be

Curse of my humanity
Oh my country tis of thee
Sweetest land of liberty
Of thee I sing
Pray for the robber and the thief
Pray for the loss of our belief
Pray for those who can no longer pray

Pray for the loss of another day
My mother and father are gone from here
And others I’ve loved from yester year
And as I age and move toward sleep
Releasing pains I’ve held so deep

Deep beyond the soul’s regret
And memories

I’ve yet
To forget
Oh hope my love
Don’t leave me yet

Your lips speak softly of the light
As I drift humbly into night

Κομπλεξισμός

Δυστυχώς με στεναχωρεί αφάνταστα αυτό που έκανα στο Blog μου, βέβαια αν και με στεναχωρεί, ταυτόχρονα με ικανοποιεί αφάνταστα.
Αλλά ας μπω στο θέμα μου. Που λέτε στο blog μου είχα ανεβάσει δημοσιεύσεις σχετικά με κέντρα βουδισμού. Όπως βλέπετε δεν αναφέρω την λέξη μοναστήρι για να μην υπάρχει πρόβλημα, όχι όμως πως η έννοια της λέξης κέντρα δεν περιλαμβάνει και την λέξη μοναστήρι.
Τέλος πάντων, είχα κάνει δημοσιεύσεις για κάποια κέντρα τις οποίες έσβησα (αν και για αρκετό διάστημα θα φαίνονται στο google). Ο λόγος που τα έσβησα είναι γιατί δεν θέλω να κάνω διαφήμιση σε ανθρώπους και πράγματα τα οποία δεν αξίζουν και τα οποία δεν θα τα συνιστούσα σε κανέναν, όχι απλώς να τα γνωρίσει αλλά ούτε και να πατήσει το πόδι του εκεί μέσα.
Ο Βουδισμός είναι ένα πνευματικό μονοπάτι, ένα μονοπάτι το οποίο δεν θα το χαρακτήριζε κάποιος εύκολο. Θα μου πείτε πως όλα έχουν τις δυσκολίες τους και έχετε δίκιο.
Σε ένα δύσκολο μονοπάτι, που πρέπει να ασκείσαι καθημερινά στην συμπόνια, στην αγάπη, στην ταπεινότητα, δεν χωράν συμπεριφορές που κρύβουν φόβο, έπαρση, και καλοπέραση.
Ο τίτλος αυτής της δημοσίευσης είναι κομπλεξισμός και θα αναρωτιέστε γιατί;!
Που λέτε όταν άνθρωποι οι οποίοι μέσα σε τέτοια κέντρα και κάτω από τόσο θετικές ποιότητες (όπως αυτές που ανάφερα πιο πάνω)δεν μπορούν να δράσουν με βάση αυτές αλλά κάνουν πράγματα για το τι θα πει ο κόσμος, τι θα γίνει αν το μάθουν, θα έχουμε πρόβλημα, δεν θέλω να φαίνονται φωτογραφίες μου, όχι βίντεο, όχι τα παλιά σας πράγματα πάρτε τα, πετάξτε τα, κλπ κλπ (δεν φωτογραφίζω πρόσωπα και καταστάσεις, αν κάποιος θεωρεί ότι τον φωτογραφίζω τότε λυπάμαι αν έχει την μύγα ας την αφήσει ελεύθερη)...
θα μου πείτε ότι υπερβάλλω! εξάλλου μερικά κέντρα δεν δρουν με βάση την λιτότητα αλλά με βάση την πολυτέλεια!!! Ε τότε λάθος μου, ζητώ συγνώμη, με γνώμονα την πολυτέλεια κάνω λάθος.
Δεν είμαι της σχολής που λέει πως η πνευματικότητα είναι καλοπέραση...
Τέλος πάντων η αλήθεια είναι απλώς ότι υπάρχουν φιλοσοφίες με τόσο όμορφα πράγματα να διδάξουν, με αγάπη, συμπόνια, καλοσύνη και μετά βλέπεις τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι όλα αυτά τα έχουν διδαχτεί και δεν τα πράττουν. Θα μου πείτε σημασία δεν έχει τι κάνουν οι άλλοι αλλά το τι κάνουμε εμείς! Πολύ σωστά, αυτός ήταν ο λόγος που κατέβασα τις δημοσιεύσεις μου σχετικά με αυτά!

Κάτι τελευταίο, δεν ασχολούμουν πάντα με τον βουδισμό σχεδόν μεγάλωσα μέσα σε χριστιανικά μοναστήρια, ποτέ μα ποτέ όσο θυμάμαι τα χρόνια αυτά, οι μοναχές δεν ζήτησαν ούτε μια δραχμή ή ένα λεπτό, ποτέ! κάθε φορά όταν θα φεύγαμε πάντα μας έδιναν πράγματα για το δρόμο ή από ένα σταυρό ή ένα κομποσκοίνι... Πάντα θα έβλεπες τις μοναχές να έχουν σκυμμένο το κεφάλι από ταπεινότητα και να σου μιλούν με τόσο γλυκιά φωνή για την αγάπη και την συγχώρεση... Μοναχές σπάνιες, καλοσυνάτες, που το μόνο που έκαναν είναι να προσφέρουν, ακόμα και όταν δεν είχαν πολύ φαγητό θα σου έδιναν τον δικό τους!
και απλώς αναρωτιέμαι πως γίνεται να μην συναντάς τέτοια καλοσύνη στον βουδισμό που βροντοφωνάζει ΣΥΜΠΟΝΙΑ?
απλώς αναρωτιέμαι....

καλή σας μέρα....