29 Ιουνίου 2008

Μια άτυχη στιγμή

Χτυπάει το ξυπνητήρι του κινητού, το κλείνω και σκέφτομαι πως θέλω να κοιμηθώ ακόμα 5 λεπτά. Ανοίγω τα μάτια και κοιτάζω το ρολόι, πέρασε η ώρα. Σηκώνομαι βιαστικά πηγαίνω στην τουαλέτα πλένομαι, ντύνομαι, πίνω λίγο χυμό και κατεβαίνω στο αυτοκίνητο. Ακόμα μια μέρα ξεκινάει και πηγαίνω στην δουλειά.
Κάθομαι στην θέση του συνοδηγού και ψάχνω μέσα στο χάος της τσάντας μου να βρω το ipod. Μόλις το βρίσκω, βάζω τα ακουστικά στα αφτιά μου και χάνομαι στις νότες τις μουσικής για 15 λεπτά, όσο κρατάει κ η διαδρομή μέχρι την δουλειά... Την προηγούμενη μέρα είχα φύγει λίγο νωρίτερα και δεν πρόλαβα να κάνω όλες τις δουλειές που έπρεπε, οπότε σήμερα θα είχα πολύ δουλειά.
Πράγματι, από την ώρα που έφτασα σαν ρομπότ ξεκίνησα να κάνω όλα όσα είχα αφήσει και όλα όσα ήταν σημερινά... Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα, πήγα στο κεντρικό κατάστημα στην Αριστοτέλους, μετά έκανα μία βόλτα μέχρι την Αγία Σοφία για μια δουλειά που ήθελε μια υπάλληλος και αποφασίζω να πάω μέχρι την Ναβαρίνου να χαζέψω τίποτα. Αφού τελειώνω με τις βόλτες επιστρέφω στο κατάστημα και ετοιμάζομαι να πάω στο ταχυδρομείο...
Να φανταστείτε περίμενα 15 λεπτά να μου δώσουν χρήματα και τελικά έφτασα στο ταχυδρομείο στις 1.30μμ πάλι καλά που κλείνει στις 2... Βέβαια και το ταχυδρομείο είχε μόνο έναν υπάλληλο για να εξυπηρετεί και έτσι τελείωσα από εκεί στις 2.05. Επιστρέφω στην δουλειά και διαπιστώνω ότι κάτι έχει γίνει λάθος με τα γράμματα, έστειλα περισσότερα και δεν ξέρω τι έστειλα. Κάθομαι και αρχίζω να ψάχνω στα χαρτιά μου τι έστειλα... Να σημειώσουμε εδώ ότι η τράπεζα στις 2.00 κλείνει και την ώρα που έφτασα ήταν μόνο μια πελάτισσα μέσα. Καθώς ψάχνω τα χαρτιά μου ακούω μια φωνή να με φωνάζει. Απαντώ "έρχομαι σε λίγο, δεν μπορώ τώρα" και συνεχίζω να ψάχνω τα χαρτιά μου και ξανακούω την ίδια φωνή να με φωνάζει και σκέφτομαι "ρε γαμώτο μια φωτοτυπία δεν μπορούν να βγάλουν μόνοι τους;". Τέλος πάντων σηκώνομαι βγάζω τι φωτοτυπίες ήθελε η υπάλληλος να της βγάλω φεύγει η πελάτισσα και συνεχίζω το ψάξιμο για το γράμμα... Ακούω μετά από 2 δευτερόλεπτα την ίδια υπάλληλο να φωνάζει "Γιάννη (ο σεκιουριτάς) έλα λίγο να μου βγάλεις μια φωτοτυπία το ρολό από το ATM". Πάει ο σεκιουριτάς παίρνει το ρολό το βγάζει μια φωτοτυπία και τις τα πηγαίνει πίσω, αυτή απαντάει "Δώσε το ρολό στην Βαλάντη (σε εμένα δλδ) να το τυλίξει" και έρχεται ο σεκιουριτάς και μου το αφήνει στο γραφείο μου. "Σιγά μην το μαζέψω σκέφτομαι" και συνεχίζω να κάνω τις δουλειές μου με τα εισερχόμενα έγγραφα. Σήμερα θα σχολούσα στις 2.45 και ήθελα οπωσδήποτε να φύγω στην ώρα μου και να μην καθυστερήσω. Σε αντίθεση με τους υπαλλήλους της τράπεζας εγώ δεν πληρώνομαι υπερωρίες και η συμφωνία δεν ήταν να κάθομαι περισσότερο.
Μόλις φτάνει η ώρα παίρνω τα πράγματα μου χαιρετώ και πάω να φύγω αλλά με σταματά η διευθύντρια.
-"που πας;", μου λέει.
-"σχόλασα, είναι 3 παρά τέταρτο", της λέω.
-"τελείωσες τις δουλειές σου;", ανταπαντά εκείνη.
-"όχι, δεν τις πρόλαβα όλες, την Δευτέρα θα τις κάνω" της απαντώ κ εγώ.
-"και αυτό το ρολό τι είναι εκεί πάνω;"
-"δεν είναι δικό μου, της Νάντιας (της υπαλλήλου που αναφέρω πιο πάνω) είναι".
Αυτά είπα, ανοίγω την πόρτα και εξαφανίζομαι...
Δεν ξέρω τι έγινε μετά και δεν νομίζω να μάθω, αλλά τα καλύτερα έρχονται στην συνέχεια..
Πηγαίνω στην στάση και περιμένω το λεωφορείο για να πάω στον σταθμό. Την ώρα που ερχόταν κάνω ένα βήμα και κατεβαίνω από το πεζοδρόμιο. Όμως δεν είχα υπολογίσει σωστά το φρεάτιο που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από την στάση και έτσι όπως πατάω το δεξί πόδι, μου γυρίζει ο αστράγαλος και πέφτω κάτω...
Μια γυναίκα και ένας άντρας με βοηθάν να σηκωθώ, μου μαζεύουν τα πράγματα που σκόρπισαν στον δρόμο και με βοηθάν να κάτσω στην στάση. Μου προτείνουν να καλέσουν ένα ασθενοφόρο αλλά αρνούμαι "θα τηλεφωνήσω στον πατέρα μου" τους λέω. τηλεφωνώ στο πατέρα μου " Πατέρα έπεσα, στραμπούληξα τα πόδια μου δεν μπορώ να περπατήσω"...

Μετά από 20 λεπτά έρχεται ο πατέρας μου και με πηγαίνει στο Παπαγεωργίου...
Η διάγνωση λέει διάστρεμμα στο δεξί πόδι και κάταγμα πτέρνας στο αριστερό...
Μου έβαλε νάρθηκα στο αριστερό το δεξί το έχω δεμένο, κ μου έδωσε και ενέσεις να κάνω στην κοιλιά...

Που λέτε αυτή ήταν μια διαφορετική, αξέχαστη θα μπορούσα να πω Παρασκευή, και θα είμαι έτσι για 1 μήνα... οπότε θα λιώσω στο laptop και στο wow, αφού δεν μπορώ να περπατήσω :P

Φιλικά
Άντη

:P