5 Μαΐου 2013

Η Χρεοκοπία της Πλεονεξίας


Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα έχει βρεθεί σε πολύ δύσκολη κατάσταση, όμως οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν βρεθεί σε ακόμα δυσκολότερη θέση. Αν κάποιος τολμήσει να κοιτάξει στην τηλεόραση κάποιο δελτίο ειδήσεων θα δει μια μαυρίλα, μια απαισιοδοξία, δεν υπάρχει κάποιος που να δίνει ένα θετικό μήνυμα. Θα μου πείτε πως είναι δυνατόν να δώσει κάποιος ένα θετικό μήνυμα όταν οδεύουμε προς χρεοκοπία;

Αναρωτιέμαι… Ποιος είναι αυτός που θα χρεοκοπήσει; Είναι ο γείτονας μας, ο μπακάλης, ο μανάβης; Δεν νομίζω. Θα χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, οι επιχειρηματίες που θέλησαν να παίξουν τζόγο στο χρηματιστήριο, θα χρεοκοπήσει η πλεονεξία.  

Η συνέχεια εδώ

“White Rabbit, White Rabbit, White Rabbit!”



Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που λατρεύουν τους λαγούς και τα κουνέλια; Η αγάπη αυτή μάλιστα, πολλές φορές είναι τόσο μεγάλη, που συχνά βλέπουμε αυτά τα αγαπητά ζώα να κάνουν την εμφάνιση τους στην τέχνη, ιδιαίτερα στην λεγόμενη 7η, τον κινηματογράφο. Κρύβεται, όμως, μόνο η αγάπη του σκηνοθέτη ή του σεναριογράφου πίσω από αυτή την επίμονη εμφάνιση των λαγών στις ταινίες ή υπάρχει και κάτι άλλο, πιο εσωτερικό, πιο βαθύ;
Παραδοσιακά, ο λαγός και το κουνέλι συνδέονται με την γονιμότητα, την αθανασία, την εγρήγορση, την τύχη, τη σελήνη, την αυτοθυσία, την άνοιξη, τη νύχτα, την σεξουαλικότητα, ενώ έχουν συνδεθεί και με τη γιορτή του Πάσχα και την έννοια της ανάστασης.
Μέσα και πέρα όμως από όλες τις παραδόσεις, υπάρχει ακόμη ένας παράλληλος δρόμος για να εμβαθύνουμε στο θέμα και να αναλύσουμε το γιατί ο λαγός διάλεξε να κάνει τόσο αισθητή την παρουσία του στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η συνέχεια εδώ

19 Ιουνίου 2012

Ελλάδα μια άλλη Εκάτη....


             Λευκαδα

         Είναι διαφορετικά να φεύγεις “έξω” για σπουδές, από το να φεύγεις έξω για να ζήσεις. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να επιστρέψεις πίσω ενώ στην δεύτερη περίπτωση οι πιθανότητες να επιστρέψεις στην “πατρίδα” μειώνονται δραματικά. Αφήνεις τα πάντα πίσω, γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλους, το σπίτι σου. Πηγαίνεις σε μια ξένη χώρα, με τα λίγα υπάρχοντα σου για να προσπαθήσεις να ξεκινήσεις από την αρχή, από το μηδέν, χωρίς πολλά χρήματα, χωρίς γνωστούς, χωρίς τίποτα. Το μόνο που σου έχει μείνει είναι οι αναμνήσεις μια ζωή, μια χώρας που σε πρόδωσε. 
            Είμαστε θύματα των κολλημένων μυαλών αυτών των ανθρώπων, των κολλημένων για την εξουσία ανθρώπων, που μας έφεραν σε μια κατάσταση που δεν μας αρέσει, αλλά που πρέπει να επιβιώσουμε. Των μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων που δεν νοιάζονται για το μέλλον σου, που δεν νοιάζονται ούτε καν για το δικό τους. Και έτσι πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε μια χώρα που ίσως δεν γνωρίζουμε την γλώσσα, τις παραδόσεις, την κουλτούρα. Να βρούμε μια δουλειά, ένα σπίτι, κάτι για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά.
             Θέλει δύναμη, υπομονή, επιμονή, έμπνευση, ταπεινότητα, θέληση. Σε μια ξένη χώρα, θα είμαστε πάντα “οι ξένοι”, δεν έχει σημασία το πόσο θα προσπαθήσουμε να εγκλιματιστούμε, να προσαρμοστούμε, να χαθούμε μέσα στο πλήθος. Θα είμαστε πάντα οι έλληνες, οι “κλέφτες”, οι τεμπέληδες, οι άχρηστοι.
            Όμως ας μην είμαι υπερβολική υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν για το εξωτερικό και διαπρέπουν, ναι αυτοί οι άνθρωποι συνήθως δεν είχαν κάποιο οικονομικό πρόβλημα δεν έφυγαν σαν μετανάστες, η αλλαγή χώρας για αυτούς τους ανθρώπους ήταν θέμα επιλογής, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις είναι θέμα επιβίωσης.
            Ήρθαν στην χώρα μας μετανάστες αλλά κυρίως λαθρομετανάστες και αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Τι και αν η Ελλάδα ανήκει στην ευρωπαϊκή ένωση, τι και αν η Ελλάδα γέννησε τον πολιτισμό, την Δημοκρατία, την Ευρώπη, κανείς από την Ε.Ε. δεν ενδιαφέρεται για αυτήν την χώρα που λέγεται Ελλάς. Την έχουν σαν την τελευταία τρύπα, και δυστυχώς στην πατρίδα που λέγεται Ελλάς δεν υπάρχει ΈΝΑΣ Έλλην να αντιδράσει, να πει ΟΧΙ σε αυτή την εκμετάλλευση. Γίναμε όλοι προοδευτικοί, μεγαλόψυχοι, είπαμε σε όλα ΝΑΙ. Σκεφτήκαμε μόνο τους καημένους τους ξένους που δεν έχουν σπίτι, που ξενιτεύτηκαν για μια καλύτερη ζωή, και καλά κάναμε γιατί είναι και αυτοί άνθρωποι, όμως που μας έφερε αυτή η κατάσταση; Τι αντίτιμο πληρώσαμε για αυτήν την μεγαλοψυχία μας;
Όλα θα μπορούσαν να γίνουν σωστά, να έρθουν άνθρωποι από άλλες χώρες και να ζούμε ειρηνικά και ευτυχισμένοι όλοι. Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται κάτι πολύ βασικό, η πρόνοια, το σύστημα, το κράτος. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, αριστεροί και δεξιοί το μόνο που κάνουν είναι να μαλώνουν μεταξύ τους για τα συμφέροντά τους ο καθένας, και για την πατρίδα δεν ενδιαφέρεται κανένας. Αφέθηκε η Ελλάδα να αργοσβήνει, να αργοπεθαίνει, μέχρι να εξαφανιστεί από τον χάρτη, μέχρι να γίνει η Ελλαδίτσα μας, Τουρκία, Σκόπια, Βουλγαρία, Αλβανία. Μαζεύτηκαν όλοι οι ανθέλληνες και μας κατέστρεφαν σιγά σιγά, εκ των έσω.
             Έχουμε μια τόσο όμορφη χώρα, τόσα υπέροχα νησιά, βουνά, πεδιάδες, αρχαία ιστορία, έχουμε τα πάντα, και όμως το μόνο που βρήκαμε και βγάλαμε προς τα έξω είναι η εκμετάλλευση των Ελλήνων και εν συνεχεία και των ξένων τουριστών. Το μόνο που βρήκαμε να κάνουμε είναι να κλείνουμε τους αρχαιολογικούς χώρους, να έχουμε αυξημένες τιμές, να μην δίνουμε φάρμακα με πληρωμή, να κλείνουμε υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Και το μόνο που κάνουμε είναι να ανοίγουμε μαγαζιά σε κολωνάκι, και μύκονο! Να αγοράζουμε τσάντες των 1000 ευρώ και πάνω. 
           Αναρωτιέμαι αν τελικά είμαστε τόσο πλούσιοι γιατί δεν βοηθάμε τους πιο φτωχούς της χώρας; Μήπως είμαστε τελικά κλέφτες; Μήπως τελικά μαζί τα φάγαμε; Η σιωπή και η απάθεια δεν μας κάνει το ίδιο συνένοχους με τους κλέφτες και τους απατεώνες;
            Εύχομαι σε όλους όσους ξενιτεύτηκαν καλή αρχή, υπομονή, και καλή επιστροφή στην πατρίδα....  Ελπίζω να τα καταφέρουμε...

16 Σεπτεμβρίου 2011

Ευτυχία!

Έχετε συνειδητοποιήσει ποτέ πόσο προσκολλημένοι είμαστε στην ύλη; Πόσο η ύλη είναι εκείνη η οποία μας ελέγχει, ψυχή και σώματι; Αν παρατηρήσετε λίγο την καθημερινότητα την οποία βιώνετε θα διαπιστώσετε το ίδιο πράγμα, μπορεί σε μικρό βαθμό, αλλά και σε μεγαλύτερο. Από την λεπτομέρεια που λέγεται διατροφή έως τον ελεύθερο χρόνο μας. Ξυπνάτε το πρωί και πρέπει να φάτε το πρωινό σας, το οποίο είναι κάτι του γούστου σας, κάτι που συνήθως εσείς έχετε διαλέξει. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα γεύματα της ημέρας. Πάντα διαλέγουμε τροφές τις οποίες δέχεται ο ουρανίσκος μας, αλλά ποιος είναι αυτός που δίνει την εντολή στον ουρανίσκο μας;

Έπειτα, αφού πάρουμε το πρωινό μας πρέπει να διαλέξουμε τι ρούχα θα φορέσουμε (αν δεν το έχουμε κάνει ήδη από το προηγούμενο βράδυ), και εκεί ανοίγουμε την ντουλάπα μας και σκεφτόμαστε, ποιο θα μου ταίριαζε καλύτερα, ποιο θα δείχνει πιο όμορφο, πιο σέξυ κλπ. Όμως, ποιος είναι αυτός που θα σου πει τι σου πάει και τι όχι, ποιο είναι όμορφο πάνω σου και ποιο όχι; Στην συνέχεια, αφού έχουμε ετοιμαστεί, έρχεται η ώρα να πάμε στην δουλειά μας, στο σχολείο μας, στο πανεπιστήμιο μας. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, άψογοι, ανταγωνιστικοί, σκληροί, κυρίως όμως εγωιστές...

4 Αυγούστου 2011

Ανοίγoντας Δρόμους


Καθώς κινούμαστε μέσα σε φυσικούς και μη κόσμους, ψάχνουμε μονοπάτια ώστε να μπορέσουμε να πατήσουμε και να τα ακολουθήσουμε, ελπίζοντας πως θα μας οδηγήσουν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντα τόσο ουτοπικά πλασμένα, και ούτε θα έπρεπε να είναι έτσι. Ακόμα και αν βρούμε το μονοπάτι μας, δεν θα πρέπει να ευχόμαστε να είναι ασφαλές ή, τουλάχιστον, σίγουρο.

Μέσα από την αναζήτηση ωριμάζουμε, αποκτάμε γνώσεις και κυρίως αποκτάμε γνώση του εαυτού μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό το μονοπάτι της αναζήτησης είτε μας αρέσει είτε όχι, θα πρέπει να το ακολουθήσουμε όλοι, η αδράνεια δεν είναι λύση. Δεν μπορούμε να ωριμάσουμε διαβάζοντας απλώς ένα βιβλίο το οποίο να έχει τίτλο "How to be mature for dummies" και μετά να βροντοφωνάζουμε πως ωριμάσαμε και είμαστε έτοιμοι για όλες τις προκλήσεις της ζωής. Αυτά τα μονοπάτια είναι βιωματικά, μέσα από αυτά μαθαίνουμε να ζούμε σε ισορροπία με τον εαυτό μας, μαθαίνουμε τον εαυτό μας.