20 Ιουνίου 2009

Προσφορά


θα ήθελα να μοιραστώ μαζί μας αυτό που συνειδητοποίησα αυτές τις μέρες...
Για σχεδόν ένα μήνα έλειπα από το σπίτι μου και αν και μιλούσα σχεδόν καθημερινά στο τηλέφωνο με την μητέρα μου δεν είχα καταλάβει ότι κάτι γινόταν.
Όταν επέστρεψα τα πράγματα μέσα στο σπίτι ήταν πάρα πολύ ήρεμα και γαλήνια.
Η μητέρα μου συνήθως φώναζε για δουλειές, παραπονιόταν, γενικότερα ήταν σε μια κατάσταση απόλυτης μαυρίλας. Όταν λοιπόν επέστρεψα από το ταξίδι μου διαπίστωσα -όπως προ ανέφερα, ότι αυτή η κατάσταση είχε αλλάξει. Η μητέρα μου είναι πλέον πολύ ήρεμη, ευγνώμων για όλα όσα έχει, και κατά κάποιον τρόπο είναι ευτυχισμένη. Μπορεί να μην είναι πλήρως ευτυχισμένη αλλά βλέπω πως κάνει τον αγώνα της. Ο πατέρας μου από την άλλη είναι ένας άνθρωπος που τον θαυμάζω για την υπομονή του, δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν παραπονιέται -ξεσπάει μόνο όταν τα πράγματα ξεφεύγουν πάρα πολύ. Προσπαθεί να μας προσφέρει τα πάντα και βλέπω στα μάτια του την κούραση και την στεναχώρια όταν δεν το καταφέρνει.
Όταν ήρθα σπίτι πριν μερικές μέρες η αλήθεια είναι ότι αντίκρισα ένα μικρό χάος μέσα στο σπίτι, μιας και είμαι αρκετά τακτική όταν αντικρίζω τέτοια τοπία σοκάρομαι και ανατριχιάζω... Έτσι χωρίς πολλές κουβέντες ξεκίνησα το συμμάζεμα, τακτοποίηση, και γενικά έκανα ότι ήταν να κάνω...
Αυτό που συνειδητοποίησα ήταν πως αυτές οι μικρές δουλίτσες που έκανα βοήθησαν πάρα πολύ τους γονείς μου, ήταν σαν να βελτιωνόταν η ποιότητα ζωής τους! Κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Βέβαια αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε και από ακόμα ένα γεγονός, όταν καθώς ετοιμαζόμασταν να πάμε για ψώνια ρώτησα την μητέρα μου τι ρούχα να της ετοιμάσω να βάλει και μου είπε πως η πουκαμίσα της δεν ήταν σιδερωμένη... Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ όταν το άκουσα γιατί ξέρω πως δεν έχει 5 πουκαμίσες για να μπορέσει να βάλει όποια θέλει, και επίσης κατάλαβα ότι αν είχα προφτάσει να σιδερώσω και τα ρούχα θα ήταν και εκείνη πιο χαρούμενη που θα έβαζε την πουκαμίσα της.

Επομένως για να μην μακρολογώ, αυτό που θέλω με λίγα λόγια να πω είναι πως αν θέλουμε μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους, μπορούμε να τους προσφέρουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής προσφέροντας τον εαυτό μας.
Είμαι σίγουρη πως πολλοί θα λέτε σιγά μην δώσω τον εαυτό μου, κ τι θα κερδίσω, και δεν με νοιάζει η μάνα μου και ο πατέρας μου κλπ
Όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται από ανθρώπους εγωιστές που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και την καλοπέραση τους, μόνο που για κακή τους τύχη η ζωή δεν είναι φτιαγμένη έτσι...
Τέλος πάντων αυτό ήταν μια παρένθεση και όχι μέσα στο θέμα, και για να επιστρέψω, το μόνο που έχουμε και κατά κάποιον άτυπο τρόπο μας ανήκει είναι οι ικανότητες μας, και η θέληση μας, όλοι μας μπορούμε να βοηθήσουμε τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τα ξαδέρφια μας, τους φίλους μας. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντα μας δίνονται ευκαιρίες για να βοηθήσουμε, αρκεί να είμαστε πάντα συνειδητοί και να μπορέσουμε να συλλάβουμε αυτές τις ευκαιρίες...
Ελπίζω και εύχομαι όλοι μας να προσφέρουμε πάντα όσα μπορούμε, από το ελάχιστο (τον εαυτό μας) μέχρι τα πάντα (ολόκληρο το κόσμο)...

Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας...
Φιλικά
Άντη

8 Ιουνίου 2009

Ζωή & Θάνατος

Τα παιδιά πάνε για ύπνο αφού έχουν δει στην τηλεόραση τα αγαπημένα τους κινούμενα σχέδια, στην συνέχεια ξαπλώνει και η μαμά, ο μπαμπάς θα ξαπλώσει πιο αργά γιατί έχει να τελειώσει κάτι χαρτιά για την δουλειά του...
Σε μια ίσως διαφορετική περίπτωση η μαμά μπορεί να διαβάσει και ένα παραμύθι στα παιδιά για να κοιμηθούν και να ονειρευτούν όμορφα, μαγικά μέρη που θα ήθελαν να ζουν για πάντα....

Πόσο μπορεί να διαφέρει η πραγματικότητα μερικών παιδιών και μητέρων από το παραπάνω;!
Στις τριτοκοσμικές χώρες της Νοτίου Αφρικής καθημερινά σκοτώνονται αθώα παιδιά, μητέρες, πατεράδες γιατί απλώς γεννήθηκαν σε άλλη φυλή. Πόσοι ακόμα όμως είναι που πεθαίνουν από αρρώστιες και δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Ο ΟΗΕ έχει στείλει και έχει δημιουργήσει βάση στο Kongo αλλά γιατί δεν κάνουν τίποτα; Γιατί οι Άγγλοι πληρώνουν την Uganda και εκείνη δίνει όπλα στο Kongo; Γιατί οι Γάλλοι κομάντος προσπαθούν να βάλουν μια τάξη και τα κάνουν χειρότερα;

Ας φύγουμε λίγο από την Αφρική και ας πάμε λίγο πιο ανατολικά, Σρι Λάνκα, Ινδία, Θιβέτ, και πιο πέρα... Όλη την ώρα πόλεμοι, εμφύλιοι, κακές συνθήκες, εκμετάλλευση, θάνατος....

Παντού Θάνατος και όλα αυτά για έναν λόγο, για την εξουσία, για τα χρήματα, όλα εκεί βασίζονται, πετρέλαια, ορυχεία, έλεγχος του πλούτου, και σκέφτομαι με το φτωχό μου το μυαλό και λέω: καλά ρε γαμώτο στο τάφο μαζί τους θα τα πάρουν;

Δεν ξέρω πραγματικά. Το μόνο που μπορώ να κάνω και γενικά όλοι μας είναι να προσευχηθούμε, να κάνουμε διαλογισμό, ό,τι τρόπο έχει ο καθένας μας.
Να σκεφτούμε λίγο πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ένα κρεβάτι, ένα τούβλο να βάλουμε πάνω από το κεφάλι μας. Μπορούμε να ζούμε με μια στοιχειώδη προστασία και ξέρουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα αύριο θα ξυπνήσουμε αρτιμελείς...
Αναλογιστήκατε ποτέ πόσα παιδιά, πόσοι άνθρωποι δολοφονούνται, σφαγιάζονται την ώρα του ύπνου τους; Πόσοι ακόμα άνθρωποι ζουν σε παράγκες, και αρκετοί ούτε καν σε παράγκες...
Ας είμαστε ευγνώμονες, ας προσευχόμαστε για όλο τον κόσμο, και ας νοιαστούμε επιτέλους για το τι κώλο κυβερνήσεις εκλέγουμε(αν και μεταξύ μας όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι).

Τέλος πάντων, απλώς είναι καλό να νοιαζόμαστε όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για ανθρώπους που βρίσκονται μακριά... Αλλά τώρα θα μου πείτε στην Ελλάδα βασανίζουν ζώα, για τους ανθρώπους θα νοιαστούν....
Αυτά είχα να πω, να βγούμε από το παραμύθι που ζούμε, από την μόδα και την γκλαμουριά...

Φιλικά
Άντη