Προσφορά

θα ήθελα να μοιραστώ μαζί μας αυτό που συνειδητοποίησα αυτές τις μέρες...
Για σχεδόν ένα μήνα έλειπα από το σπίτι μου και αν και μιλούσα σχεδόν καθημερινά στο τηλέφωνο με την μητέρα μου δεν είχα καταλάβει ότι κάτι γινόταν.
Όταν επέστρεψα τα πράγματα μέσα στο σπίτι ήταν πάρα πολύ ήρεμα και γαλήνια.
Η μητέρα μου συνήθως φώναζε για δουλειές, παραπονιόταν, γενικότερα ήταν σε μια κατάσταση απόλυτης μαυρίλας. Όταν λοιπόν επέστρεψα από το ταξίδι μου διαπίστωσα -όπως προ ανέφερα, ότι αυτή η κατάσταση είχε αλλάξει. Η μητέρα μου είναι πλέον πολύ ήρεμη, ευγνώμων για όλα όσα έχει, και κατά κάποιον τρόπο είναι ευτυχισμένη. Μπορεί να μην είναι πλήρως ευτυχισμένη αλλά βλέπω πως κάνει τον αγώνα της. Ο πατέρας μου από την άλλη είναι ένας άνθρωπος που τον θαυμάζω για την υπομονή του, δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν παραπονιέται -ξεσπάει μόνο όταν τα πράγματα ξεφεύγουν πάρα πολύ. Προσπαθεί να μας προσφέρει τα πάντα και βλέπω στα μάτια του την κούραση και την στεναχώρια όταν δεν το καταφέρνει.
Όταν ήρθα σπίτι πριν μερικές μέρες η αλήθεια είναι ότι αντίκρισα ένα μικρό χάος μέσα στο σπίτι, μιας και είμαι αρκετά τακτική όταν αντικρίζω τέτοια τοπία σοκάρομαι και ανατριχιάζω... Έτσι χωρίς πολλές κουβέντες ξεκίνησα το συμμάζεμα, τακτοποίηση, και γενικά έκανα ότι ήταν να κάνω...
Αυτό που συνειδητοποίησα ήταν πως αυτές οι μικρές δουλίτσες που έκανα βοήθησαν πάρα πολύ τους γονείς μου, ήταν σαν να βελτιωνόταν η ποιότητα ζωής τους! Κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Βέβαια αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε και από ακόμα ένα γεγονός, όταν καθώς ετοιμαζόμασταν να πάμε για ψώνια ρώτησα την μητέρα μου τι ρούχα να της ετοιμάσω να βάλει και μου είπε πως η πουκαμίσα της δεν ήταν σιδερωμένη... Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ όταν το άκουσα γιατί ξέρω πως δεν έχει 5 πουκαμίσες για να μπορέσει να βάλει όποια θέλει, και επίσης κατάλαβα ότι αν είχα προφτάσει να σιδερώσω και τα ρούχα θα ήταν και εκείνη πιο χαρούμενη που θα έβαζε την πουκαμίσα της.

Επομένως για να μην μακρολογώ, αυτό που θέλω με λίγα λόγια να πω είναι πως αν θέλουμε μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους, μπορούμε να τους προσφέρουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής προσφέροντας τον εαυτό μας.
Είμαι σίγουρη πως πολλοί θα λέτε σιγά μην δώσω τον εαυτό μου, κ τι θα κερδίσω, και δεν με νοιάζει η μάνα μου και ο πατέρας μου κλπ
Όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται από ανθρώπους εγωιστές που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και την καλοπέραση τους, μόνο που για κακή τους τύχη η ζωή δεν είναι φτιαγμένη έτσι...
Τέλος πάντων αυτό ήταν μια παρένθεση και όχι μέσα στο θέμα, και για να επιστρέψω, το μόνο που έχουμε και κατά κάποιον άτυπο τρόπο μας ανήκει είναι οι ικανότητες μας, και η θέληση μας, όλοι μας μπορούμε να βοηθήσουμε τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τα ξαδέρφια μας, τους φίλους μας. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντα μας δίνονται ευκαιρίες για να βοηθήσουμε, αρκεί να είμαστε πάντα συνειδητοί και να μπορέσουμε να συλλάβουμε αυτές τις ευκαιρίες...
Ελπίζω και εύχομαι όλοι μας να προσφέρουμε πάντα όσα μπορούμε, από το ελάχιστο (τον εαυτό μας) μέχρι τα πάντα (ολόκληρο το κόσμο)...

Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας...
Φιλικά
Άντη