Περιγραφή θανάτου

Αυτές τις μέρες στο Βουδιστικό κέντρο στην Θεσσαλονίκη είναι μια γυναίκα Λάμα από το εξωτερικό η οποία μας περιγράφει τον Θάνατο και το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο.
Μας είπε λοιπόν πως ο βούδας στις διδασκαλίες του αναφέρεται σε 6 μπαρντό (bardo)
το μπαρντό (δηλαδή το διάστημα) της ζωής που ζούμε τώρα από την γέννηση μας μέχρι τον θάνατο μας, το μπαρντό του ονείρου (το διάστημα που κοιμόμαστε), το μπαρντό του θανάτου (την στιγμή που πεθαίνουμε), το μπαρντό μετά τον θάνατο(ένα μικρό διάστημα μετά τον θάνατο μας όπου ο νους μας πέφτει σε κόμμα, αλλά δεν χάνει την συνειδητότητα του), μετά είναι το αμέσως μετά μπαρντό όπου ο νους καταλαβαίνει πως έχει πεθάνει και ξυπνάει από το κώμα, και το τελευταίο μπαρντό είναι αυτό του διαλογισμού, το κενό διάστημα μεταξύ
2 σκέψεων.
Αυτά είναι τα μπαρντό όπου ο νους πρέπει να εξασκηθεί ώστε να έχει σε όλα συνειδητότητα...

Τώρα ο θάνατος χωρίζεται σε εξωτερικός και εσωτερικός.

Στον εξωτερικό θάνατο, καθώς δηλαδή πλησιάζει αυτή η στιγμή νιώθουμε κρύο στα άκρα, δυσκαμψία, η γλώσσα μας δεν μπορεί να κουνηθεί, δεν μπορούμε να μιλήσουμε ή να επικοινωνήσουμε, έχουμε μεγαλύτερη εκπνοή απ' ότι εισπνοή.
Αυτά είναι με λίγα λόγια τα εξωτερικά σημάδια του θανάτου αλλά υπάρχουν και τα εσωτερικά!

Τα εσωτερικά σημάδια ξεκινάν από το τσάκρα που βρίσκεται στην κοιλιά μας και αντιπροσωπεύει την Γη. Αυτό το τσάκρα διαλύεται στο επόμενο που είναι το τσάκρα της καρδιας κ αντιπροσωπεύει το νερό, όταν αυτο το τσάκρα διαλυθεί νιώθουμε πως χάνεται το πάτωμα κάτω από τα πόδια μας σαν να είμαστε στο κενό.

Μετά το επόμενο τσάκρα του νερού διαλύεται στο τσάκρα του λαιμού που αντιπροσωπεύει την φωτιά. Όταν διαλυθεί αυτό όλα τα υγρά στο σώμα μας αρχίζουν και εξαφανίζονται, στεγνώνει το στόμα μας, η μύτη μας.

Αυτό το τσάκρα διαλύεται στο πιο πάνω τσάκρα αυτό του αέρα...όπου τότε το άτομο χάνει όλα του τα συναισθήματα, τις σκέψεις και νιώ8ει ελαφρύς όπως ο αέρας....
Τότε μια άσπρη ακτίνα κατεβαίνει απο το κεφάλι στην καρδιά, αυτή η ακτίνα αντιπροσωπεύει τον πατέρα το σπέρμα, και μια κόκκινη ακτίνα ανεβαίνει από το κατώτερο τσάκρα και αντιπροσωπεύει την μητέρα και το αίμα που δίνει.
Όταν συμβαίνει αυτό στο σημείο της καρδιάς υπάρχει θερμότητα που μόλις εξαφανιστεί το σώμα πεθαίνει και πέφτει ο νους στο επόμενο μπαρντό του κώματος.
ένας ασκητής πρέπει να έχει συνείδηση του κώματος, το οποίο όμως δεν κρατάει πολύ.
Αμέσως μετά μπαίνει στο μπαρντό ας πούμε της συνειδητότητας όπου ο νους καταλαβαίνει πως είναι νεκρός. αν δεχτεί πως έχει πεθάνει μπορεί να συνεχίσει, αλλιώς κάνει συνέχει κύκλους με το προηγούμενο μπαρντό.
Όταν λοιπόν συνειδητοποιεί πως είναι νεκρός, αρχίζει να βλέπει διάφορα φώτα τα οποία προέρχονται από την διάλυση των τσάκρας. αυτή η διαδικασία κρατάει 7 εβδομάδες, δηλαδή 49 μέρες.
Σε αυτές τις μέρες ο νους κάθε εβδομάδα συναντά ειρηνικές θεότητες.
για παράδειγμα αν πέθανε κ ήταν θυμομένος θα συναντήσει την θεότητα του θυμού αλλά την Σοφία του θυμού.
Στην αρχή αυτές οι θεότητες είναι φωτεινές και λάμπουν τότε αν θέλεις να σπάσεις τον κύκλο της σαμσάρας πρέπει να πας προς το φως. Οι περισσότεροι φεύγουν από εκεί γιατί φοβούνται αλλά εδώ ο φόβος είναι μάλλον αρνητικό στοιχείο. Αν μέσα σε αυτές τις 49 μέρες ο νους δεν πάει προς το φως που βλέπει (το φως αυτο είναι ο ίδιος ο νους του) αν δεν το αναγνωρίσει κ το φοβηθεί αυτό αρχίζει να ξεθωριάζει και τα τσάκρας αρχίζουν να ξανά δημιουργούνται για την επόμενη ενσάρκωση.

Ας κάνω μια παρένθεση πριν συνεχίσω στα επόμενα 2 μπαρντό.
Για να ενσαρκωθεί κάποιος σε άνθρωπο θα πρέπει να το θέλει. η θέληση σε αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντική.
Βέβαια παίζει ρόλο και το κάρμα, θα πρέπει κάποιος να έχει ισορροπημένο κακό και καλό κάρμα και με την θέληση του (ευχή του) να γίνει άνθρωπος για να βοηθήσει τα άλλα όντα γίνεται άνθρωπος.
Επίσης αν κάποιος σε μια ζωή του έχει κακό κάρμα αυτό μεταφέρεται κ στην επόμενη όμως δεν σημαίνει πως ότι έκανε στην προηγουμενη θα κάνει κ στην επόμενη.
Κάτι άλλο, αν κάποιος κατά την ώρα που πεθαίνει νιώθει θλίψη ή κάτι παρόμοιο δεν είναι 100% ότι αυτό το συναίσθημα θα το έχει και στην επόμενη ενσάρκωση του κατά την γέννηση.

Ας πάμε τώρα στο μπαρντό του ονείρου.
Τα όνειρα μας μοιάζουν λίγο πολύ με τον θάνατο, αν μάθουμε να τα ελέγχουμε και να ξέρουμε ότι όταν ονειρευόμαστε κοιμόμαστε, δηλαδή να ονειρευόμαστε συνειδητά θα είναι μια πολύ καλή άσκηση για το πως θα είναι όταν θα πεθάνουμε.
επίσης όταν διαλογιζόμαστε το κενό ανάμεσα από τις 2 σκέψεις είναι κενό φώτισης, είναι ένα κομμάτι ίδιο με αυτό του θανάτου...

συνεχίζεται i hope