Peaceful warrior

peaceful warrior
σελ. 98

Εκείνη την στιγμή, μπήκε στο γκαράζ ξεφυσώντας ένα παλιό Φολκσβάγκεν, βαμμένο άσπρο, με ένα ουράνιο τόξο ζωγραφισμένο στο ένα πλευρό. Μέσα υπήρχαν έξι άτομα. Ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις τον έναν από τον άλλον. Τους πλησιάσαμε και είδαμε ότι ήταν δυο γυναίκες και τέσσερις άντρες, ντυμένοι όλοι απ' την κορφή ως τα νύχια με τα ίδια μπλε ρούχα. Τους αναγνώρισα, ήταν μέλη μιας από τις πολλές πνευματικές ομάδες που υπήρχαν στην περιοχή του Κόλπου. Αυτοί ειδικά, απέφευγαν να μας δώσουν σημασία σαν να κινδύνευαν να μολυνθούν από τον υλισμό μας.
Ο Σωκράτης φυσικά, χωρίς να χάσει την ευκαιρία, έκανε ότι κουτσαίνει και πως ψευδίζει. Αυτό, μαζί με το υπερβολικό του ξύσιμο, τον έκανε έναν τέλειο Κουασιμόδο. "Ε, Τζακ" είπε στον οδηγό, ο οποίος είχε την μακρύτερη γενιάδα που είχα δει ποτέ μου, " Θες μπενζίνα, ή τιπ' τις άλλο;"
"Ναι, θέλουμε βενζίνη" είπε ο άντρας. Η φωνή του ήταν υπερβολικά μελιστάάχτη.
Ο Σωκράτης κοίταξε λάγνα τις δυο γυναίκες που καθόταν στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και, βάζοντας το κεφάλι του μέσα απ' το παράθυρο, ψιθύρισε δυνατά, "Εϊ κάν' τε διαλογισμό;" Το είπε σαν να αναφερόταν σ' ένα ιδιόμορφο είδος σεξουαλικής εκτόνωσης.
"Ναι διαλογιζόμαστε" είπε ο οδηγός, με φωνή γεμάτη κοσμική ανωτερότητα. "θα βάλεις τώρα βενζίνη;".
Ο Σωκράτης μου έγνεψε να γεμίσω το ντεπόζιτο, ενώ εκείνος συνέχισε να πειράζει τον οδηγό. "Ε, ξερς, μοιάζεις λιγουλάκι με κοπελιά μ' αυτό το φουστάν', παιδί μ' - μη με παρεξηγείς, είναι πολύ ωραίο. Και γιατί δεν ξυρίζεσαι, γιατί κρυβεσ' κατ' απ' ούλο αυτό το χνούδι;".
Ενώ εγώ τους εξυπηρετούσα, εκείνος πήγε απ' το κακό στο χειρότερο, "Εϊ" είπε σε μια από τις γυναίκες, "Είναι αυτός ο φιλαράκος σου; Πες μου" είπε στον άλλον άντρα, στο μπροστινό κάθισμα, "Το κάνετε ποτέ, ή σας έχει φάει η αγαμία όπως διάβασα στο Νάσιοναλ Ινκουάϊερ;"
Αυτό ήταν. Μέχρι να μετρήσει ο Σωκράτης τα ρέστα τους - με απελπιστική βραδυπορεία (συνέχεια έχανε το μέτρημα και άρχιζε πάλι) - ήμουν έτοιμος να σκάσω στα γέλια, και οι άνθρωποι στο φορτηγάκι έτρεμαν από θυμό. Ο οδηγός άρπαξε τα ρέστα του και έβαλε μπρος το αυτοκίνητο με καθόλου "άγιο" τρόπο. Καθώς το φορτηγό έφευγε, ο Σωκράτης φώναξε " Ο διαλογισμός κάνει καλό. συνεχίστε την εξάσκηση!"
Δεν είχαμε ακόμη γυρίσει στο γραφείο, όταν ήρθε μια μεγάλη Σεβρολέτ. Ακούστηκε το κουδούνι του βενζινάδικου και ένα ανυπόμονο κορνάρισμα από μουσική κόρνα. Βγήκα έξω με τον Σωκράτη για να βοηθήσω.
Στο τιμόνι καθόταν ένας "νεαρός" σαράντα χρόνων, ντυμένος με φανταχτερά σατινένια ρούχα και ένα καπέλο σαφάρι με φτερά. Ήταν πολύ νευρικός και συνέχεια χτυπούσε τα δάχτυλα του στο τιμόνι. Δίπλα του καθόταν μια γυναίκα απροσδιόριστης ηλικίας, που ανοιγόκλεινε τα βλέφαρά της στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου βάζοντας πούδρα.
Για κάποιο λόγο με ενόχλησαν. Φαινόνταν ηλίθιοι. Ήθελα να τους πω, "Γιατί δεν αποδέχεστε την ηλικία σας;" αλλά συνέχισα να παρατηρώ και να περιμένω.
"Κύριος, έχεις τσιγάρα δω πέρα;" είπε ο υπερκινητικός οδηγός.
Ο Σωκράτης σταμάτησε αυτό που έκανε, και μ' ένα ζεστό χαμόγελο απάντησε " Όχι κύριε, αλλά υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ που μένει ανοιχτό όλη μέρα, εδώ παρακάτω". Μετά ξανάρχισε να ελέγχει τα λάδια, συγκεντρωμένος σ' αυτό που έκανε. Τους έδωσε τα ρέστα σαν να σερβίριζε τσάι στον αυτοκράτορα.
Μείναμε δίπλα στην αντλία αφού έφυγαν, μυρίζοντας τον νυχτερινό αέρα. "Φέρθηκες τόσο ευγενικά σ' αυτούς τους ανθρώπους ενώ ήσουν απαίσιος με τους άλλους, αν και φανερά ήταν υψηλότερου επιπέδου. Γιατί;"
Για πρώτη φορά, μου έδωσε μια απλή, άμεση απάντηση. "Τα μόνα επίπεδα που πρέπει να σε απασχολούν, είναι το δικό μου και το δικό σου" είπε χαμογελώντας. "αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονταν καλοσύνη. Οι αναζητητές του πνεύματος χρειάζονταν κάτι διαφορετικό, που θα τους έκανε να σκεφτούν".
"Εγώ τι χρειάζομαι;" του ξεφούρνισα.
"Περισσότερη εξάσκηση" μου απάντησε γρήγορα. "Ο διαλογισμός που έκανες την προηγούμενη εβδομάδα δεν σε βοήθησε να μείνεις ήρεμος όταν σου όρμησα με το σπαθί, ούτε βοήθησε τους φίλους μας με τις μπλε ρόμπες όταν τους έκανα πλάκα."....