Children of Men

Το τελευταίο dvd που είδα αυτές τις μέρες...
Αν και το περίμενα λίγο χάλια με διέψευσε, ήταν μια πολύ όμορφη ταινία και κατά την γνώμη μου με ωραίο μήνυμα.
Είχε ωραίο σενάριο, όμορφες σκηνές, συγκίνηση, μάχες, νόημα...

Στο cine.gr γράφει σχετικά με την υπόθεση:

Γη, 2027. Εξαιτίας μιας μόλυνσης, για 19 ολόκληρα χρόνια, οι γεννήσεις παιδιών έχουν μηδενιστεί, γεγονός που έχει οδηγήσει ολόκληρο τον πλανήτη σε κατάσταση παροξυσμού. Ελάχιστα κράτη, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν, μέσω μιλιταριστικών και δικτατορικών θεσμών, την ακεραιότητα τους, στον πόλεμο ενάντια στους αντάρτες, που ζητούν την παγκόσμια ενότητα. Ανάμεσα τους η Βρετανία, στην οποία ζει αηδιασμένος από τις εξελίξεις ο Θίο, ένας παλιός ακτιβιστής που προτιμά πλέον την ηρεμία της εξοχής από τον πόλεμο των δρόμων. Την γαλήνη του θα διακόψει η παράκληση από την Τζούλιαν, υψηλόβαθμο στέλεχος των ανταρτών και πρώην ερωμένη του, να μεταφέρει μια γυναίκα με απόλυτη μυστικότητα και με ασφάλεια εκτός του νησιού, για επιστημονικές μελέτες. Ο λόγος είναι πως η Κι, μια έγχρωμη μετανάστρια, είναι οκτώ μηνών έγκυος και πρόκειται να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδί μετά από δύο δεκαετίες.

Αυτό το παιδί που ήρθε στην ζωή μετά από δύο δεκαετίες είναι ένα θαύμα, μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Προς το τέλος της ταινίας και αφού το παιδί γεννιέται όταν το βλέπουν οι μετανάστες το θαυμάζουν, το λατρεύουν, το προσκυνούν. Ακόμα και οι στρατιώτες που είναι έξω από το κτήριο το οποίο πολιορκούν σταματάν τα πυρά καθώς βλέπουν το μωρό και την μητέρα να βγαίνουν από το κτήριο, άλλοι μένουν με ανοιχτό το στόμα, άλλοι κάνουν το σταυρό τους και άλλοι κοιτάν σαν χαμένοι.

Πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή και πόση λίγη αξία της δίνουμε, δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για τίποτα. Δεν μας νοιάζει ο δίπλα μας, μόνο ο εαυτός μας και μερικές φορές ούτε καν ο εαυτός μας...
Βαδίζουμε με κλειστά τα μάτια προς τον βούρκο που εμείς φτιάξαμε και που κάποιοι άλλοι τον γέμισαν με βρωμιά, και όμως δεν ανοίγουμε τα μάτια μας, δεν καταλαβαίνουμε τίποτα!
Που πήγε η σκέψη; που πήγε το μυαλό; η λογική, το συναίσθημα, η ελευθερία, η Ελπίδα, η Πίστη!
Όλα χάθηκαν και πλέον δεν μας νοιάζει η ζωή μας, θεωρούμαι δεδομένη την ζωή, και όχι μόνο...
Που πήγε η χαρά; η ευτυχία;
ναι ξέρω που πήγε! Πήγε στα μικρά τα κοριτσάκια και τα αγοράκια που κάνουν σαν παρτσακλά για να φουντώσουν το μαλλί και να το κάνουν λες και μόλις τελείωσαν από μάχη στο κρεβάτι. Να φορέσουν όσο πιο στενά ρούχα γίνεται, να βάψουν το μάτι, να αγοράσουν εκείνο, το άλλο, να είναι in όταν δεν ξέρουν καν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος...
Φίλοι μου, το μέλλον είναι τα παιδιά! είναι οι νέοι, συμφωνώ αλλά ποια παιδιά;
αυτά που ανάφερα παραπάνω; (γελάω δυνατά....)

Κρίμα, η ανθρώπινη ζωή όπως βλέπουμε στην ταινία είναι πολύ σημαντική, είναι σημαντική όχι για τα λούσα ή την μόστρα αλλά για την Ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον...
και είναι κρίμα γιατί οι νέοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αξία της ζωή παρά μόνο θέλουν να έχουν ανέσεις, και να ανήκουν σε κάποιο ανώτερο κοινωνικό στρώμα...
και αυτά τα παιδάκια είναι τόσο έξυπνα που νομίζουν ότι τα λεφτά για να αγοράσει ο μπαμπάκας του μια δορυφορική κεραία και μια τηλεόραση 30'' τα βρήκε καθώς έκανε την ανάγκη του στην τουαλέτα!
Κ σας ρωτώ που οδηγούμαστε; Σε μια νέα μικρή Αμερική που κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν; Που δεν υπάρχει ίχνος ανθρωπιάς;
Έτσι μεγαλώσατε τα παιδιά σας; έτσι έχετε όραμα για ένα ζωντανό αύριο;
Ειλικρινά θλίβομαι αφάνταστα και εξοργίζομαι, αλλά από ανθρώπους τι περιμένει κανείς....

Φιλικά