Δεν ξέρω για πόσο θα ζω ακόμα, και έτσι θέλω να γράψω για τα ταξίδια που έχω κάνει στην ζωή μου... :)
Εντάξει είμαι 20 χρόνων μόνο, δεν έχω πλούσιο μπαμπά να πηγαίνω ταξίδια κάθε χρόνο από τότε που γεννήθηκα, αλλά δεν έχω και παράπονο...
Έχω ταξιδέψει σε αρκετά μέρη της Ελλάδας, από Αλεξανδρούπολη, Δράμα, Καβάλα, Κιλκίς, Σέρρες, Καστοριά, Πήλιο, Εύβοια, Χαλκίδα, Αθήνα, την Πελοπόννησο σχεδόν σε όλα τα μέρη της, στην Θάσο, Μυτιλήνη, η Μονεμβάσια μετράει για νησί? ( :P ).
Που άλλου έχω ταξιδέψει; Χαλκιδική εννοείται :Ρ, στον Όλυμπο (Κατερίνη), Λάρισα και Γιάννενα δεν έχω πάει για πολύ καιρό...
Επίσης έχω ταξιδέψει και στο εξωτερικό, εντάξει μην φανταστείτε Χονολουλού και Μπαχάμες, Ευρώπη μεριά έχει ωραία μέρη...
Ταξίδεψα Ιταλία, Γαλλία και Λουξεμβούργο...
Τρεις χώρες, κάτι είναι...
Θα ήθελα αν μπορούσα να ταξίδευα σε όλο τον κόσμο, να γυρίσω τα νησιά της Ελλάδας, να ξανά επισκεφτώ χώρες του εξωτερικού, όσο μικρές και αν είναι. Να γνωρίσω νέους ανθρώπους, καινούργιες κουλτούρες, νέους τρόπους ζωής...
Έχετε νιώσει ποτέ ότι δεν σας χωράει το σπίτι σας; Έτσι νιώθω και εγώ ότι δεν με χωράει η Χώρα στην οποία ζω...
Νιώθω πως θα σκάσω αν δεν βγω έξω, νιώθω ότι μπορώ να πετάξω... (οκ μάλλον θα πρέπει να επισκεφτώ τον ψυχίατρο :Ρ).
Έχω δει ένα σωρό μέρη, και τα έχω κρατήσει όλα μέσα στις αναμνήσεις μου, και σε μερικές φωτογραφίες. Μόνο που φοβάμαι ότι οι αναμνήσεις θα ξεθωριάζουν και δεν θα απομείνει τίποτα...
Το πιο ωραίο ταξίδι για εμένα ήταν στο εξωτερικό, και μάλλον είναι φυσικό να σου μείνει ένα τέτοιο ταξίδι όταν είσαι 14 και βγαίνεις έξω από τα σύνορα και από τον κόσμο που μέχρι τώρα γνωρίζεις.
Και τα ταξίδια στην Ελλάδα ήταν ωραία αλλά με τους γονείς μπορείς να τα κάνεις όποτε θέλεις, πηγαίναμε κάθε χρόνο Καλαμάτα (στο Σταυροπήγιο) για πολλά καλοκαίρια (7-8 σίγουρα), και όλα τα υπόλοιπα είναι δίπλα αν ζεις Θεσσαλονίκη και έχεις όρεξη...
Όμως στο εξωτερικό δεν ταξίδεψα με τους γονείς μου. Ήταν κατασκήνωση με τους προσκόπους για 15 μέρες (το ξέρω λίγες:( )...
Που λέτε ξεκινήσαμε από Θεσσαλονίκη και πήγαμε με λεωφορείο στην Ηγουμενίτσα και πήραμε το καράβι όπου μας μετέφερε απέναντι στην Ιταλία.
Ταξιδεύαμε στην Ιταλία με το λεωφορείο χωρίς να διανυκτερεύσουμε σε κάποιο ξενοδοχείο, κοιμόμασταν στο λεωφορείο μέσα... Ήταν πραγματικό μαρτύριο, να θες να πιεις νερό και να μην μπορείς να σηκωθείς επειδή στον διάδρομο κοιμόντουσαν άτομα, να έχει ο οδηγός ανοιχτό καλοριφέρ και να ξεραίνεται η αναπνοή σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα και στο τέλος να ξυπνάς πιασμένος επειδή κοιμήθηκες στραβά στο κάθισμα...
Έτσι με αυτόν τον τρόπο περάσαμε στην Γαλλία, όπου κατευθυνθήκαμε στο Παρίσι και μείναμε μια μέρα σε έναν ξενώνα...
Αυτό που μου έκανε εντύπωση τότε ήταν πως ενώ εμείς σηκωνόμασταν στις 7 για την πρωινή προσωπική υγιεινή μας, κάποιες γαλλίδες ήδη έκαναν ντουζ!
Μα ειλικρινά από τι ώρα σηκώθηκαν;
Τέλος πάντων, στην Γαλλία καθίσαμε αρκετές μέρες, πήγαμε στο Λούβρο μια βόλτα, στον Πύργο του Άιφελ, κάναμε βόλτα γύρω από τον ποταμό Σηκουάνα, πήγαμε στην Παναγία των Παρισίων και μια μέρα ολόκληρη ήμασταν στην DisneyLand.
Καταπληκτικό πάρκο, αλλά είχε πολύ κόσμο. Έπρεπε να περιμένουμε τουλάχιστον μία ώρα στην ουρά για να απολαύσουμε 3 δευτερόλεπτα:/
Τέλος πάντων μετά συνεχίσαμε και πήγαμε στο Λουξεμβούργο.
Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν θύμιζε καλοκαίρι... κάτω χώρα βλέπετε.
Έβρεχε πάρα πολύ, έριξε χαλάζι, πλημμύρισαν μερικές σκηνές...
Γενικά η κεντρική κατασκήνωση ήταν στο Λουξεμβούργο σε ένα χωριό λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα. Εκεί υπήρχε ένα τεράστιο λιβάδι και στήσαμε τις σκηνές όλοι οι πρόσκοποι από όλες τις χώρες, είχαμε παρέα και αγελάδες... χεχε...
το λιβάδι ήταν κατηφορικό και έτσι οι σκηνές που είχαν την πόρτα προς τα πάνω πήραν νερά και έτσι ένα βράδυ μας έδωσαν όλους sleeping bag και μας πήγαν σε ένα μεγάλο κλειστό γήπεδο μπάσκετ. Η εξυπηρέτηση ήταν πολύ καλή....
Όλα τα σπίτια σε αυτό το χωριό ήταν ίδια, διώροφα με αυλή και γκαράζ, είχαν τα ίδια χρώματα, όλα ίδια, ήρεμοι δρόμοι, ήσυχοι άνθρωποι, απλά ήταν τόσο γαλήνια που δεν ήθελες να φύγεις από εκεί...
Υπήρχαν μερικά κακά βεβαία στην κατασκήνωση. και αυτά τα κακά ήταν 3, οι τουαλέτες, τα ντουζ και οι λάσπες...
άντε θα μου πείτε μην γκρινιάζεις λογικό να έχει λάσπες αφού έβρεχε, οκ έχετε δίκιο.
Αλλά οι τουαλέτες; Ήταν φτιαγμένες μέσα σε κοντέινερ και δυστυχώς ήταν χάλια μαύρα με τόση βρωμιά και λάσπη, και το άλλο κακό ήταν τα ντουζ. Ο θεός να τα κάνει ντουζ...
Ντουζ ονόμαζαν μια κατασκευή ξύλινη σαν κουτί και γύρω-γύρω και στο πάτωμα είναι άσπρο χοντρό νάιλον. και από επάνω ήταν ανοιχτό και είχε τις ντουζιέρες...
Ήταν όλες μαζί και αν αποφάσιζες να κάνεις ντουζ και ο καιρός αποφάσιζε να βρέξει, τότε έκανες ντουζ με την βροχή(αν κ η βροχή παίζει να ήταν πιο ζεστή από το νερό στα Ντουζ...
Η πλάκα ήταν πως οι διοργανωτές της κατασκήνωσης αποφάσισαν να βγάλουν εφημερίδα της κατασκήνωσης και είχαν ονομάζει τα ντους κ τις τουαλέτες scream 3 (ναι τότε δεν είχε βγει ακόμα :P)...
Αυτά τα λίγα από την κατασκήνωση...
Η πόλη του Λουξεμβούργου ήταν υπέροχη, πράσινη, ωραία μαγαζιά, συναντήσαμε Έλληνες, πήγαμε στο μουσείο φυσικής ιστορίας, πήγαμε σε ένα μουσείο που είχε σε μακέτα ολόκληρο το Λουξεμβούργο!
Ήταν πολύ όμορφα....
Βέβαια πολύ πιο όμορφα ήταν όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα και νιώσαμε μια ανακούφιση, ότι πατάμε επιτέλους σε ελληνικό έδαφος...
Ευχαριστώ πολύ όλα τα παιδιά που μοιραστήκαμε εκείνες τις στιγμές, είτε καλές είτε κακές...
Τώρα μετά από τόσο καιρό όλα μου φαίνονται πολύ αστεία ακόμα και αν κλαίγαμε εκεί...
Επίσης ευχαριστώ και εσάς που το διαβάσατε...
Να είστε όλοι καλά...
Φιλικά
Άντη
Η θέα από το παράθυρο του ξενώνα που κοιμόμουν...
Ένα μικρό κομμάτι θέας από τον πύργο του Άιφελ.
