Λευκαδα
Είναι διαφορετικά να
φεύγεις “έξω” για σπουδές, από το να
φεύγεις έξω για να ζήσεις. Στην πρώτη
περίπτωση υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο
να επιστρέψεις πίσω ενώ στην δεύτερη
περίπτωση οι πιθανότητες να επιστρέψεις
στην “πατρίδα” μειώνονται δραματικά.
Αφήνεις τα πάντα πίσω, γονείς, αδέρφια,
συγγενείς, φίλους, το σπίτι σου. Πηγαίνεις
σε μια ξένη χώρα, με τα λίγα υπάρχοντα
σου για να προσπαθήσεις να ξεκινήσεις
από την αρχή, από το μηδέν, χωρίς πολλά
χρήματα, χωρίς γνωστούς, χωρίς τίποτα.
Το μόνο που σου έχει μείνει είναι οι
αναμνήσεις μια ζωή, μια χώρας που σε
πρόδωσε.
Είμαστε θύματα των κολλημένων
μυαλών αυτών των ανθρώπων, των κολλημένων
για την εξουσία ανθρώπων, που μας έφεραν
σε μια κατάσταση που δεν μας αρέσει,
αλλά που πρέπει να επιβιώσουμε. Των
μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων που δεν
νοιάζονται για το μέλλον σου, που δεν
νοιάζονται ούτε καν για το δικό τους.
Και έτσι πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε
μια χώρα που ίσως δεν γνωρίζουμε την
γλώσσα, τις παραδόσεις, την κουλτούρα.
Να βρούμε μια δουλειά, ένα σπίτι, κάτι
για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε
μπροστά.
Θέλει δύναμη, υπομονή,
επιμονή, έμπνευση, ταπεινότητα, θέληση.
Σε μια ξένη χώρα, θα είμαστε πάντα “οι
ξένοι”, δεν έχει σημασία το πόσο θα
προσπαθήσουμε να εγκλιματιστούμε, να
προσαρμοστούμε, να χαθούμε μέσα στο
πλήθος. Θα είμαστε πάντα οι έλληνες, οι
“κλέφτες”, οι τεμπέληδες, οι άχρηστοι.
Όμως ας μην είμαι
υπερβολική υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν
για το εξωτερικό και διαπρέπουν, ναι
αυτοί οι άνθρωποι συνήθως δεν είχαν
κάποιο οικονομικό πρόβλημα δεν έφυγαν
σαν μετανάστες, η αλλαγή χώρας για αυτούς
τους ανθρώπους ήταν θέμα επιλογής, ενώ
στις περισσότερες περιπτώσεις είναι
θέμα επιβίωσης.
Ήρθαν στην χώρα μας
μετανάστες αλλά κυρίως λαθρομετανάστες
και αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Τι και αν
η Ελλάδα ανήκει στην ευρωπαϊκή ένωση,
τι και αν η Ελλάδα γέννησε τον πολιτισμό,
την Δημοκρατία, την Ευρώπη, κανείς από
την Ε.Ε. δεν ενδιαφέρεται για αυτήν την
χώρα που λέγεται Ελλάς. Την έχουν σαν
την τελευταία τρύπα, και δυστυχώς στην
πατρίδα που λέγεται Ελλάς δεν υπάρχει
ΈΝΑΣ Έλλην να αντιδράσει, να πει ΟΧΙ σε
αυτή την εκμετάλλευση. Γίναμε όλοι
προοδευτικοί, μεγαλόψυχοι, είπαμε σε
όλα ΝΑΙ. Σκεφτήκαμε μόνο τους καημένους
τους ξένους που δεν έχουν σπίτι, που
ξενιτεύτηκαν για μια καλύτερη ζωή, και
καλά κάναμε γιατί είναι και αυτοί
άνθρωποι, όμως που μας έφερε αυτή η
κατάσταση; Τι αντίτιμο πληρώσαμε για
αυτήν την μεγαλοψυχία μας;
Όλα θα μπορούσαν να
γίνουν σωστά, να έρθουν άνθρωποι από
άλλες χώρες και να ζούμε ειρηνικά και
ευτυχισμένοι όλοι. Όμως για να γίνει
κάτι τέτοιο χρειάζεται κάτι πολύ βασικό,
η πρόνοια, το σύστημα, το κράτος. Δυστυχώς
στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο,
αριστεροί και δεξιοί το μόνο που κάνουν
είναι να μαλώνουν μεταξύ τους για τα
συμφέροντά τους ο καθένας, και για την
πατρίδα δεν ενδιαφέρεται κανένας.
Αφέθηκε η Ελλάδα να αργοσβήνει, να
αργοπεθαίνει, μέχρι να εξαφανιστεί από
τον χάρτη, μέχρι να γίνει η Ελλαδίτσα
μας, Τουρκία, Σκόπια, Βουλγαρία, Αλβανία.
Μαζεύτηκαν όλοι οι ανθέλληνες και μας
κατέστρεφαν σιγά σιγά, εκ των έσω.
Έχουμε μια τόσο όμορφη
χώρα, τόσα υπέροχα νησιά, βουνά, πεδιάδες,
αρχαία ιστορία, έχουμε τα πάντα, και
όμως το μόνο που βρήκαμε και βγάλαμε
προς τα έξω είναι η εκμετάλλευση των
Ελλήνων και εν συνεχεία και των ξένων
τουριστών. Το μόνο που βρήκαμε να κάνουμε
είναι να κλείνουμε τους αρχαιολογικούς
χώρους, να έχουμε αυξημένες τιμές, να
μην δίνουμε φάρμακα με πληρωμή, να
κλείνουμε υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας.
Και το μόνο που κάνουμε είναι να ανοίγουμε
μαγαζιά σε κολωνάκι, και μύκονο! Να
αγοράζουμε τσάντες των 1000 ευρώ και πάνω.
Αναρωτιέμαι αν τελικά είμαστε τόσο
πλούσιοι γιατί δεν βοηθάμε τους πιο
φτωχούς της χώρας; Μήπως είμαστε τελικά
κλέφτες; Μήπως τελικά μαζί τα φάγαμε; Η
σιωπή και η απάθεια δεν μας κάνει το
ίδιο συνένοχους με τους κλέφτες και
τους απατεώνες;
Εύχομαι σε όλους όσους
ξενιτεύτηκαν καλή αρχή, υπομονή, και
καλή επιστροφή στην πατρίδα.... Ελπίζω να τα καταφέρουμε...
